Het moederschap: try, error & repeat?

Waarom bestaat het moederschap eigenlijk non-stop uit try, error & repeat? Ik bedoel, is dit een goei grapke van moedernatuur?

Ik frustreer me er nog net niet aan. Maar ik zeg wel al non stop tegen mezelf: ‘Tuurlijk, natuurlijk werkt dit vandaag niet meer. Hoe lossen we het nu weer op?’. Want dat is het toch gewoon echt, elke dag opnieuw. Elke dag opnieuw even gaan uitzoeken (alsof je brein nog niet oververmoeid genoeg is…) hoe je je kind nu weer kan helpen.

Sinds Philippa haar geboorte wiegen, voeden, dragen… we haar in slaap. Afwisselend. Want de ene moment vindt ze het goed om gedragen te worden, de andere wil ze de hele kamer zien en lopen we 10.000 stappen zonder de deur uitgeweest te zijn en nog een andere vindt ze mijn borst ineens wel de moeite om aan in slaap te vallen. Vraag het me niet, ik kan er geen uitleg aan geven. Ik hou gewoon mijn hart al vast voor wanneer ze in haar puberteit komt. Bon, dat terzijde.

We schakelden Liesl van Studio Dodo in. Echt een geweldige investering als je het mij vraagt. Een fantastische slaapcoach die hechtingsgericht tewerk gaat. Compleet onze dada en waar we ons echt goed bij voelen. Maar goed, back to the point. Aangezien we steeds zo druk in de weer zijn om ons kind te doen slapen, ben ik steeds meer uitgeput geraakt. Ik ben fysiek ZO moe van de gebroken nachten dat een kind in slaap wandelen soms echt TE uitputtend is. Ik weet dat mijn kind het nodig heeft, maar ik mag mezelf ook op 1 zetten. Het. ging. gewoon. even. niet. meer. Dus zogezegd, zo gedaan. Om 2u57 ‘s nachts boekte ik na de zoveelste wakkere periode van Philippa terug een afspraak in bij Liesl. Want ja, zo’n dingen boek je toch enkel wanneer je zit mee te huilen met je kind in het midden van de nacht. Been there, done that. We boekten dus opnieuw een afspraak in.

We besloten om Philippa neer te leggen in haar cosleeper als ze moe werd, ik ga mij er naast leggen, vanaf ze huilt pak ik haar onmiddellijk bij mij om te troosten en hopelijk valt ze zo in slaap.

OKE, WAAROM HEBBEN WE DAT NOG NIET EERDER GEPROBEERD. HALLOOOO!

Ja, bewust even met hoofdletters want mijn oververmoeide brein kan dit even niet aan.

Philippa slaapt dus plots in minder dan 20 minuten in. Ik bedoel, hoe dan? De tweede dag zelfs in minder dan 10 minuten. Jonathan en ik zijn compleet verbaasd. Maar echt. Blijkbaar had ons kind dus gewoon rust nodig. De rust van haar eigen bedje om zo zelf in slaap te vallen terwijl ik over haar hoofdje wrijf. Fantastisch. We wisten even niet wat er ons overkwam en genoten van de rust en het gemak.

3x raden… Yes, na dag 3 heeft Philippa uitgedokterd hoe ze van de ene kant in de co-sleeper naar de andere geraakt, hoe ze kan omrollen, hoe ze tot bij mij in bed kan rollen… Resultaat: 1,5u proberen om haar in slaap te krijgen. Try, error & repeat. Hier gaan we weer.

*zucht

Maar goed, ik blijf dit toch nog even verder doen. Philippa is koppig, mama nog veel koppiger. Ik weet dat het haar goed doet en ik geniet van de rust. Maar hoezo, zitten we altijd in die try, error & repeat? Ontwikkelt ons kind gewoon zodanig snel dat we gewoonweg niet mee kunnen? Ik vermoed van wel. Zullen we ooit uit deze fase geraken? Ik vermoed van niet. Is dat oke? Ik denk het.

We lossen het wel op, want dat kunnen we. Daarom zijn we haar mama en papa, maar het is daarom niet minder lastig. We willen Philippa zo graag helpen en tegemoet komen in haar noden. Maar alles verandert zodanig snel dat het soms moeilijk is om te volgen. En dan vloek je, meermaals per dag.

Maar goed, ik omarm het. Kom maar op. Try, error & repeat er maar op los, kleine meid!

Liefs, mama