Heeft mama worden mijn visie als vroedvrouw veranderd?

Regelmatig krijg ik de vraag: ‘Mieke, ben je nu dan een andere vroedvrouw nu je zelf mama geworden bent?’ Niet meer dan logisch dat zo een vraag gesteld wordt. Want als ik deze vraag even terugkaats: ‘Ben jij een andere vrouw sinds je mama geworden bent?’

Mama worden verandert je in zoveel aspecten. Plots ben je niet enkel een vrouw met een eigen leven. Plots ben je ook een vrouw die de verantwoordelijkheid draagt over een piepklein wezentje dat je broodnodig heeft. Elk uur van de dag. Ik denk dat ik wel kan stellen dat je jezelf op die manier een aantal keer tegenkomt. Want heb je voor je mama werd al eens samengeleefd met iemand die je elk uur van de dag nodig heeft? Ik hoop dat het antwoord heel duidelijk ‘neen’ is.

Ik had als vroedvrouw bepaalde visies die me ook typeerden. Ik heb altijd enorm veel empathie gehad voor de mama’s die ik begeleidde. Ik probeerde echt te begrijpen in wat voor een intense situatie ze zaten. Hoe pittig het is als je baby enkel bij jou wil slapen. Hoe vreselijk het is als je borsten op ontploffen staan. Hoe moeilijk het is om de relatie met je partner niet te verwaarlozen en contact te blijven houden met elkaar. En ga zo maar even door. Kon ik dit altijd? Nee. Laten we daar ook eerlijk over zijn. Want ik was ‘gewoon’ vroedvrouw, geen mama. Niet dat ik daarom gezinnen niet goed ondersteund heb, dat staat er helemaal los van.

Kan je een situatie echt begrijpen als je er nog nooit ingezeten hebt? Neen. Is dat goed? Soms. Het moment dat mama stierf hoorde ik: ‘Ik kan me niet inbeelden hoe erg dit moet zijn.’ Mijn antwoord was duidelijk: ‘Neen, dat is waar. Dat kan je niet. Maar ik ben heel blij dat je je het niet kan inbeelden.’ Heel nuchter kan/kon ik plaatsen: dit hoort een ander zich niet te kunnen inbeelden.

Bij het moederschap? Heel ander verhaal.

Want dit kan je je dus ook niet inbeelden hoe het is als je er nog niet ingezeten hebt. Je kan er wel empathie voor tonen, maar je begrijpt het nooit volledig. Dat is jammer, want dan krijg je enorm veel ondoordachte opmerkingen naar je hoofd geslingerd van mensen die er eigenlijk helemaal geen snars van kennen. Of niet doorhebben welk effect hun woorden kunnen hebben. En dat geeft veel eenzaamheid met zich mee.

Je gaat door zoveel die eerste maanden: je bent bevallen, plots ligt er een kleintje op je kamer waar je volledig verantwoordelijk voor bent, je borsten staan op springen, je moet de beslissing maken: geef ik borst- of flesvoeding (want beiden hebben zijn moeilijkheden), je lichaam moet herstellen, je wordt van de ene in de andere emotie geduwd, twijfels komen non stop naar boven, je moet hierbij bezoek ontvangen, leven op nachten waarin je slechts 2u geslapen hebt, groeisprongetjes overleven, je partner niet uit het oog verliezen, voldoende eten/drinken, zorgen dat je nog eens buiten komt, van de kinderarts dan weer naar Kind & Gezin, bezoekjes van de vroedvrouw… Maanden aan een stuk.

Ons postpartumverhaal verliep ook met de nodige moeilijkheden, bij wie niet? Hierdoor deed ik super veel ervaring op en daar ben ik enorm dankbaar voor. Die ervaring maakt mij 100% een andere vroedvrouw. Dus ja, ik heb nu ECHT sympathie voor een mama die huilend haar kindje probeert te voeden. Voor een mama die twijfelt of haar kindje wel voldoende gedronken heeft. Voor een mama die haar kindje non stop wil dragen. Voor een mama die niet ziet hoe ze überhaupt aangekleed en buiten geraakt. Voor een mama die haar vriendinnen maanden niet ziet omdat baby prioriteit 1 is. Voor een mama die zo moe is dat ze alles vergeet. Voor een mama die zich huilend afvraagt of er ooit een einde komt aan de korte nachten…

Daarnaast ben ik nog meer beginnen beseffen hoe hard ik achter bepaalde opvoedvisies sta en waar ik helemaal niet akkoord mee ga. Er zijn bepaalde zaken die ik ooit in de praktijk gezien/gehoord heb waar mijn moederhart niet bij kan. Daar zou ik het nu nog veel moeilijker mee hebben. Daar mag ik ook heel eerlijk over zijn.

Dus ja en neen. Ik ben nog altijd gewoon ‘vroedvrouw Mieke’ exact zoals ik was. Maar met nog een tikkeltje meer begrip, liefde en warmte te geven. En dat vind ik schoon, heel schoon.

En jij, lieve mama, op welke manier heeft mama worden jou veranderd? Laat het me zeker weten in de comments!

Liefs, mama