Geboorteverhaal Philippa (deel 3)

14u30 ‘s middags 14 april 2023 Jonathan begint onmiddellijk onze spullen te verzamelen die mee moeten naar het ziekenhuis. Ik stel me onmiddellijk recht uit het bad, in mijn hoofd heb ik geen tijd meer te verliezen. Ik wil NU naar het ziekenhuis en ik wil NU een epidurale. Katrijn begint me af te drogen en ik vraag om hiermee te stoppen. Tijdverspilling in mijn hoofd. Ik kruip nat in mijn kleren en wandel naar de living van papa waar mijn schoenen staan.

‘Ik ga naar het ziekenhuis voor een epidurale, papa.’ Meer krijg ik er niet uit. Ik zie aan papa’s gezicht dat hij zich zorgen maakt. Hij komt onmiddellijk naar me toe en vraagt of alles oké is met de baby. Hij wrijft over mijn rug. ‘Met de baby alles oké, ik kan niet meer. Ik ga NU naar het ziekenhuis.’ Ik vraag om te stoppen met wrijven. Ik kan niets meer verdragen. Na het wegpuffen van de zoveelste intense wee, stap ik in sneltempo naar de auto.

Ik ga neerzitten en sluit mijn ogen. De mantra gaat door mijn hoofd: ‘we gaan naar het ziekenhuis, elke minuut is een minuut dichter bij mijn epidurale. Het zijn mijn laatste weeën’. De hele autorit door. Jerina zit op de achterbank. Pas op het einde van de rit heb ik door waarom. Juist, ik heb 9 cm, als ik beval onderweg is het interessant dat er een vroedvrouw bij is. Maar dat ben ik niet van plan. Ik beval niet voor ik mijn epidurale heb. In het midden van de autorit kom ik terug even uit mijn bubbel, ik zeg tegen Jonathan: ‘Hier flitsen ze niet, geef maar wat gas!’ En ik kruip terug in mijn bubbel. Ik herinner me vooral nog elk rood licht. Bij elk rood licht vloekte ik alsof mijn leven er vanaf hing (zo voelde het ook op dat moment, laten we eerlijk zijn).

15u10 ‘s middags 14 april 2023 bij aankomst word ik in een rolstoel gezet en rijden we naar het verloskwartier. Ik kan onmogelijk beschrijven hoe ik me toen voelde, maar ik probeer het toch even. Het voelde alsof ik niet anders kon dan mijn lot te aanvaarden. In heel mijn lichaam voelde ik aan snel tempo de pijn die bleef komen en bleef erger worden. Het voelde alsof ik op een andere planeet zat en totaal geen contact meer had met mijn omgeving. Toch was dit wel zo, ik hoorde alles en kon heel gericht antwoord geven. Het voelde echt alsof ik doodging.

Bij aankomst vraag ik onmiddellijk aan de vroedvrouw om de anesthesist op te bellen. ‘We moeten eerst even naar de harttonen van de baby luisteren, maar we zullen wel al je infuus plaatsen.’ Ik vloek, ik weet niet meer of het luidop was. In mijn hoofd kwam er plots NOG een halfuur aan pijn bij. Ik huil, deze situatie duurt eindeloos, ik kan niet meer, ik wil niet meer. Jerina en Jonathan zijn bij mij. Mijn team, ze loodsen me door die laatste loodjes.

15u30 ‘s middags 14 april 2023 plots hoor ik de anesthesist binnen komen, ik ben gigantisch opgelucht. Hij begint zichzelf voor te stellen en ik denk: ‘Het kan me op dit moment nu eens niet schelen of je Jan of Pol heet. Steek gewoon mijn epidurale.’ Ik draai me om en ga in de juiste houding zitten. Ik voel niets van de plaatsing. Maar hij zit! Onmiddellijk voel ik de warmte door mijn benen gaan. Onmiddellijk voel ik de pijn afzwakken. Onmiddellijk voel ik zo’n opluchting! Ik ben gered. Ik ben gigantisch blij met de beslissing die ik nam. Dit was het juiste.

Ik word geïnstalleerd en plots gaat het even snel. De harttonen van de baby zakken in snel tempo, ze reageert op het plaatsen van de epidurale. Ik word op mijn zij gelegd en de gynaecoloog wordt onmiddellijk opgeroepen. Ik begin te huilen, ik ben zo bezorgd om onze dochter. Het scenario van een spoedkeizersnede gaat door mijn hoofd. Net voordat de gynaecoloog toekomt herstelt ze terug. Oef! Het is niet onze eigen gynaecoloog maar de gynaecoloog die de vruchtbaarheidsonderzoeken deed bij mij toen we zwanger probeerden worden. ‘Ongelooflijk zeg, in mijn hoofd hebben we nog maar net die onderzoeken gedaan en nu lig je al te bevallen!’ Ik vond het magisch dat ze ons herkende. Ik voel teleurstelling als ze zegt dat haar wacht vanaf een bepaald uur door een andere gynaecoloog wordt overgenomen. Ik had wel graag bij haar bevallen.

Ik voel de rust over me heen komen en mijn endorfines kei hard kicken. Ik voel me super gelukkig. Ik besluit dat het tijd is om mijn geboorteteam ook wat in de watten te leggen. Dus stel ik voor om iets van eten te bestellen voor hen. Zo gezegd, zo gedaan. Pizza it is!

Een kwartiertje na het plaatsen van de epidurale wil de vroedvrouw van het ziekenhuis, Laura, graag nog even onderzoeken. Ik ga akkoord. Nog steeds 9 cm en inderdaad een gezwollen baarmoederhals. De ligging van de baby is niet goed te voelen. Na overleg met de gynaecoloog wordt er Buscopan toegediend om de zwelling van de baarmoederhals te verminderen. We laten mijn lichaam haar ding doen. Prima, ik voel me niet gehaast en heb er vertrouwen in.

16u15 ‘s middags 14 april 2023 ik begin de weeën terug te voelen. Ik geraak lichtjes in paniek, wat als de epidurale ineens niet meer werkt en ik terug zoveel pijn krijg? Ik moet de weeën terug wegpuffen en voel terug de pijn zoals ervoor. Ik vraag of ik een extra dosis pijnstilling kan krijgen. Ik moet nog even afwachten en probeer een warmtekompres tegen mijn buik. Na een halfuurtje krijg ik gelukkig een extra dosis pijnstilling. Maar volledig pijnvrij wordt het niet meer.

Ik vraag aan Jerina en Cynthia of ik niet wat houdingen kan proberen. We besluiten dat handen en knieën een goede is want we vermoeden dat P als sterrenkijker ligt. Zo krijgt ze iets meer ruimte in mijn bekken en kan ze misschien wat draaien.

Laura en de gynaecoloog hebben overleg gepleegd en vragen aan mij of ik het goed zou vinden om weeënopwekkers te starten. Ik blijf namelijk al eventjes op 9 cm staan en er zit niet echt vooruitgang in. Ik voel me hier wel oké bij. Het duurt naar mijn gevoel ook al eindeloos en wil toch nog graag die dag bevallen.

18u ‘s avonds 14 april 2023 een vaginaal onderzoek wordt uitgevoerd en ik heb 10 cm ontsluiting! Ik voel me opgelucht! Ik voel niet echt persdrang. Laura laat me aantal keer in zijlig meeduwen. Het voelt voor mij alsof ik in het wilde weg maar wat doe en vraag of we nog even kunnen wachten. Ik wil graag nog rechtop zitten en de baby verder laten indalen. Geen probleem en ik krijg de nodige tijd. Ik ga goed rechtop zitten met mijn knieën naar buiten. Wanneer Laura de kamer verlaat vraag ik aan Jerina en Cynthia om nog enkele houdingen te proberen. We besluiten dat ik tijdens iedere wee even in hurkzit ga zitten. Niet de gemakkelijkste houding met een epidurale, maar het lukt! Nadien proberen we nog even de side lying release. Iets gemakkelijker al.

19u30 ‘s avonds 14 april 2023 Laura stelt voor om toch nog eens te proberen persen. Dit lukt nu al iets beter. De gynaecoloog wordt opgebeld. Wanneer ze toekomt wordt er eerst nog even een echo uitgevoerd. De gynaecoloog wil namelijk eerst nog even zien hoe P in mijn buik ligt. Ja hoor, een echte sterrenkijker. Ze overlegt met mij dat ze mij gaat laten proberen persen. Indien het onvoldoende lukt gaat ze wat bijsturen met een zuignapje. Dit wil ik echt liever niet. Ik vraag om eerst zonder te proberen en vraag een spiegel om mee te kijken vanaf haar hoofdje zichtbaar wordt zodat ik kan meevolgen. Ik stel nog even voor aan de gynaecoloog om op handen en knieën te persen, maar ze stelt toch ruglig voor. Ik vind het jammer dat ze er minder voor openstaat, maar aangezien ik het allemaal wat minder goed voel wil ik het wel eerst een kans geven op de rug.

Na enkele keren verkeerd duwen, krijg ik het te pakken. Ik volg alles mee in de spiegel: ik zie haar gewoon draaien en schuiven. I LOVE IT! Iedereen staat verstelt van hoe goed ze draait en indaalt als ik pers. Het valt me op hoeveel donkere haartjes ze heeft. Ik word emotioneel want ik hoor mama haar woorden door mijn hoofd: ‘Als je ooit een kindje krijgt, zal het een meisje zijn met veel en donkere haartjes’ en ik denk: ‘daar is ze, mama, jouw kleindochter met veel en donkere haartjes’.

20u24 ‘s avonds 14 april 2023 Philippa Heidi De Deyn wordt geboren. Ons meisje! Ik neem haar onmiddellijk aan en gil door de kamer hoe hard ze op Jonathan lijkt. Exact zoals ik me ze had ingebeeld.

Ik kan onmogelijk beschrijven hoeveel puzzelstukjes er op dat moment in elkaar vielen. Ik herinner me dat ik Philippa op mijn borst nam en naar Jonathan keek. Ik zag hem huilen van ontlading en ik wist: ‘dit is het.’ Zij is wat ons compleet maakt. Zij is wat ik nodig had na de moeilijkste periode uit mijn leven. Zij is het meisje dat ik zal beschermen met mijn eigen leven. Zij is ons kind. Niets dat dit gevoel kan evenaren.

20u37 ‘s avonds 14 april 2023 de geboorte van de placenta. We besloten op voorhand dat we een halve lotus bevalling wouden. Jonathan zou de navelstreng dus pas doorknippen nadat de placenta geboren werd. Zo gezegd, zo gedaan.

Na haar geboorte ligt ze nog heerlijk een uurtje dicht bij mij skin-to-skin. Drinken van de borst wil ze nog niet echt dus ik laat haar nog eventjes bekomen. Ik had slechts een klein schaafwondje. Hierdoor krijgen we al snel de nodige rust en privacy. We besluiten dat het tijd is om papa op te bellen want hij zit op ongelooflijk hete kolen. Opluchting en trots stralen van zijn gezicht. Wat een prachtig moment. Ook de mama van Jonathan bellen we op om het mooie nieuws te vertellen.

Na een uurtje mag Philippa skin-to-skin bij Jonathan omdat ik dringend moet plassen. Dit is het mooiste beeld dat je je kan inbeelden. Je grote liefde papa zien worden van jullie kind. Ik geniet van elk moment. Jerina mag de eerste controles doen. Ik was ZO blij dat zij dit mocht doen. Dat zij ons kindje voor het eerst mocht vasthouden en controleren. Een goeie 3kg900, 52 cm en vooral helemaal gezond.

Ons brokje geluk.