Het leed dat de 4 maanden sprong heet

I need coffee, like a lot.

Want het is a never ending story. Zo voelt het voorlopig toch even aan.

Ik ben zo een mama die de ‘Oei, ik groei!’ app gekocht heeft als Philippa geboren werd. Je weet wel, zo ben je altijd op de hoogte van elk sprongetje. Want ze doen er blijkbaar wel een heel aantal. Even wat uitleg voor de “niet mama’s” onder ons: een sprongetje is een periode waarin de ontwikkeling van je baby een periode erg snel vooruit gaat en hierdoor zijn ze wat humeuriger, hangeriger, eenkennig, niet zichzelf... En vooral… ze slapen ook slechter. Althans hier toch!

Philippa is volgens de app al 1,5 week uit haar 4 maandensprong en ze zou nu op haar toppunt moeten zijn. Hahahaha. Ik mag hopen dat dit NIET haar toppunt is. Ondertussen zijn we al een 5-tal weken elke nacht meerdere keren wakker voor een voeding (en dan bedoel ik vooral mezelf, want ja, die tepels van Jonathan blijven nog altijd lekker nutteloos). En dat is helemaal best en lukt nog tamelijk goed. Ik ben de mama die dan in kleermakerszit in slaap valt terwijl ik borstvoeding geef om dan vervolgens wakker te schieten met een nek die nog maar half aan mijn lichaam hangt. Met een baby die helemaal milkdrunk KO ligt op mijn schoot. Prima, werkt wel voor ons.

Maar tijdens 1 van de voedingen, elke nacht opnieuw, denkt Philippa dat het tijd is om op te staan. I kid you not. 1,5u brabbelen, boos zijn, huilen, zich verzetten tegen haar slaap. Wat. we. dan. ook. doen. We probeerden al de volledige resem: voeden, wiegen, rond wandelen, naar beneden gaan, gewoon laten liggen zolang ze niet huilt (want hell no, wij laten ons kind niet alleen huilen)… Iets met try, error and repeat. Maar daar schrijf ik eens iets anders over. Want over die try, error and repeat kan ik wel nog eventjes uitwijden. En niet alleen ‘s nachts. Ook overdag gaan de dutjes steeds moeilijker. Maar goed. Ik blijf het gewoon in mijn hoofd herhalen: ‘het is een fase en een fase die gaat ooit over’. Al ben ik er zeker van dat deze fase weer snel door een andere zal opgevolgd worden.

Ik vind zo’n sprong mentaal echt zwaar. Mag ook wel gezegd worden. Ik heb overdag geen moment voor mezelf en ook ‘s nachts heb ik geen rust meer. Tijdens de nacht meerdere keren wakker worden waaronder 1 keer langer dan een uur: dat is op zijn zachtst gezegd gewoon dodelijk vermoeiend en ook niet echt bevorderlijk voor mijn humeur. Zoals mijn psychotherapeut zo mooi zegt: “Een kind gaat voortdurend over je grenzen heen. Jij bent moe, maar je baby gaat niet stoppen met je nodig te hebben”. 1000 puzzelstukjes vielen in elkaar door dat ene zinnetje. Ik ga langzaamaan volledig over mijn grenzen heen en daar moet ik eindelijk eens iets mee doen.

Zelfzorg, Mieke.

Maar ondanks dat deze sprong voorlopig wel de moeite is, ben ik er ook zooo dankbaar voor. Want mijn kleine baby is plots weer veel minder klein. Ze is als een speer geëvolueerd van een “platte baby” naar een baby die plots alle kanten uitrolt, perfect kan grijpen, brabbelt als de beste… En het schoonste van allemaal, een baby die haar armpjes uitstrekt naar mij als ze me ziet. Ja, raap me maar op he. Hier ben ik dus 100% een softie voor. I love it.

Want voor de eerste keer is het voor mij zo fysiek zichtbaar dat mijn kleine meisje bij mij wil zijn, mij graag ziet, mij herkent, zich veilig voelt bij mij… Daar kan geen ander gevoel tegenop. Pure liefde.

Dus ja, ik zal blij zijn als de sprong voorbij is. Deze never ending story. Zodat ze weer op haar toppunt is. Maar ik geniet dus ook van mijn baby die lekker dicht bij haar mama wil zijn.

En ondertussen draait mijn koffiemachine overuren.

Liefs, mama