Mentale welzijn: mijn wake-up call voor het écht fout liep

Naar aanleiding van de Internationale dag van de mentale gezondheid op 10 oktober 2023, wil ik een persoonlijk verhaal delen. Want ik wil bij deze ook de mentale gezondheid van een pas bevallen moeder in de kijker zetten. Het kan dat dit verhaal jou triggert en moeilijk is om te lezen of juist heel herkenbaar is. Maar zoals jullie weten is dit een ‘real talk mamablog’, dus wil ik het ook eerlijk gaan delen.

3 juni 2023 de avond dat het mis liep

De avond van 3 juni 2023 had Jonathan de nachtshift op zijn werk. Zoals gewoonlijk zou hij vertrekken rond 17u45. Maar om de één of andere reden voelde ik me ‘raar’. Ik had het gevoel dat ik erg veel stress had en had er zelfs wat buikpijn van. Ik sprak dit even uit naar Jonathan, maar probeerde er verder niet teveel aandacht aan te schenken. Het zou wel over gaan, dacht ik.

Jonathan vertrok naar zijn werk en ik kreeg mijn eten niet op. Mijn maag zat volledig in de knoop. Ik besloot dat ik het later wel zou opeten en dat ik Philippa, toen 7 weken oud, eerst een badje zou geven.

Tijdens haar badje had ik het gevoel dat Philippa ‘vreemd’ naar mij keek en dat ze niet gelukkig was met mij als moeder. Dat ik het volledig verkeerd deed voor haar. Ik voelde hoe angst me overviel. Dus ik eindigde het badje en besloot haar een voeding te geven en dan in bed te steken. Ik voelde me nog steeds niet 100% mezelf en de angst bleef door mijn lijf gieren.

Contact met de buitenwereld

Het was een moeilijke avond en Philippa geraakte maar moeilijk in slaap. Ik besloot de tip van mijn vroedvrouw te volgen: ik stak mijn oortjes in en luisterde naar een podcast om mijn focus wat te verleggen en opnieuw rustig te worden. Het was al wat langer licht tijdens die periode, maar toch werd het op een bepaald moment wel erg donker in de slaapkamer. Paniek overviel me en ik begon erg hard te huilen. Ik gooide mijn oortjes uit, deed de gordijnen open en zette het raam open. Ik begon wanhopig contact met iemand te zoeken en begon te luisteren naar hoe de buren buiten aan het praten waren.

Het liep steeds meer fout. Ik bleef huilen, er was geen stoppen aan. Ik was zo bang. Ik wist niets meer op dat moment. Ik wist even niet meer hoelaat het was, hoelang ik al bezig was, wanneer ze voor het laatst een fles gehad had… Dus ik belde naar Jonathan (hij zit gelukkig alleen op zijn werk waardoor ik hem kan bellen als er iets is). Ik begon hysterisch te razen tegen hem dat hij NU naar huis moest komen. Dat het niet meer ging, dat ik het niet kon met Philippa, dat het niet ging lukken die nacht… dat het volledig fout liep.

Weg was mijn grip op de realiteit

Jonathan wist onmiddellijk dat het niet goed ging, dat hoorde hij aan de paniek in mijn stem. Hij probeerde me terug rustig te maken door contact te zoeken, tegen mij te babbelen en vragen te stellen. Ik weet nog dat ik me helemaal geblokkeerd voelde en op niets antwoord KON geven. Een halfuur, een uur… geen reactie. Na een tijdje kon ik eindelijk antwoorden op zijn vraag: ‘Wanneer heeft ze het laatste gedronken?’ dat ik het niet meer wist.

Jonathan wist genoeg en zei dat hij iemand ging opbellen om mij te helpen. Maar dat wou ik niet. Ik wou dat hij zelf naar huis kwam, onmiddellijk. We besloten samen dat ik nog een flesje ging maken en dat ging aanbieden terwijl we samen bleven videocallen. Ik legde Philippa neer in haar bedje en liep naar beneden om een flesje. Het was super donker in huis. Ik liep langs alle kamers en het enige dat door mijn hoofd ging was: ‘er zijn mensen in huis, die me in de gaten aan het houden zijn’. Nog meer paniek, nog meer angst. Mijn objectieve vroedvrouwenstem schreeuwde: ‘Mieke, dit loopt fout. Je bent het contact met de realiteit volledig aan het verliezen. Je gaat NU hulp inschakelen.’

Ik kwam boven en riep tegen Jonathan dat ik onmiddellijk mijn beste vriendin, Axana, ging opbellen. Zij is ook vroedvrouw en kent me door en door. Zo gezegd, zo gedaan. Ik sprak 1 zin uit en Axana wist hoelaat het was. Ze heeft onmiddellijk haar spullen bijeen geraapt en is naar mij gereden. Die nacht is ze blijven slapen en heeft ze me geholpen.

Het moederschap ging over mijn grenzen x 1000

Het moment dat Axana toekwam heb ik heel erg veel kunnen ventileren. Het heeft er voor gezorgd dat ik terug volledig rustig werd en terug tot het ‘nu’ kwam. Gelukkig. Dit had ook anders kunnen aflopen, dat besef ik maar al te goed. Het feit dat ze bij mij zou blijven tot Jonathan er was, was alles wat ik nodig had.

We besloten toen ook dat het op die manier niet verder kon. Ik was compleet oververmoeid door van pier naar pol te racen. De borstvoeding liep zodanig slecht waardoor heel wat bezoekjes bij zorgverleners nodig waren. Ik nam geen rust meer overdag en wou alles zelf doen. Ook de hulp van Jonathan wou ik niet aanvaarden en al zeker niet die van mijn village (lees hier meer over in mijn blog over de ‘oerbaby’). Na 7 weken had mijn lichaam en vooral mijn mentale gezondheid hier dus compleet genoeg van. Ik was ongelooflijk hard over mijn grenzen heen gegaan. Dat was duidelijk. Een grotere wake-up call dan dit kon ik niet krijgen dan de avond van 3 juni 2023.

Ik kon onmiddellijk terecht bij mijn therapeut en we hebben dan ook de nodige stappen ondernomen om terug voor mezelf te kunnen zorgen. Om mijn grenzen terug te leren afbakenen. Want het was duidelijk: als ik niet voor mezelf ging zorgen, dan kon ik ook niet voor mijn baby zorgen. En dan zou het vroeg of laat wel eens heel verkeerd kunnen aflopen. Simpel.

De gigantische impact van moeder worden op het mentale welzijn

Als ik 1 ding onderschat heb is de gigantische impact van het moeder worden op mijn mentale welzijn. En dan bedoel ik vooral de impact van de vermoeidheid en het tekort aan momenten voor mezelf, op mijn mentale welzijn. Hoe weinig aandacht hier ook aan geschonken wordt. Iedereen komt op babybezoek voor dat lieve schattige kleintje. Maar die moeder zit er ook bij he en sorry dat ik het weeral eens moet zeggen maar dat wordt ECHT te veel vergeten.

Als mijn vriendinnen zeggen dat ze moe zijn, dan moet ik vaak eens lachen. Neen, zo moe ben je niet. Of althans er komt binnen enkele dagen een einde aan die vermoeidheid. Als ouder zit je weken, maanden, jaren in een chronische vermoeidheid. Dus is het allesbehalve verwonderlijk dat dit een ongelooflijke impact heeft op je mentale welzijn. Tel hierbij ook nog even de aantal keren op dat je maaltijden over slaat, je niet kan douchen, je een dag niet buiten geweest bent voor wat verse zuurstof… Voordat je het weet ben je weken, maanden en jaren verder.

En wie heeft er dan écht gekeken naar jou, lieve mama? En naar JOUW welzijn?

De gouden ‘mentale welzijn-vragenlijst’: bezoek editie

Ik heb speciaal voor jullie, het kraambezoek, een gouden vragenlijst samengesteld. In deze lijst staan enkele interessante vragen opgelijst die je kan stellen aan de pas bevallen mama. Zodat ook zij zich gehoord voelt tijdens jullie bezoekje. Tevens kan jij ook een beeld vormen van hoe de mama zich écht voelt en of er eventueel hulp nodig is. Dit kan hulp van jou zijn of van een zorgverlener.

Deze lijst kan je hier terugvinden.

Durf hulp vragen als pas bevallen mama

Lieve (pas bevallen)mama,

Ook naar jou wil ik me nog eventjes richten. Als je voelt dat het niet goed gaat, bergaf gaat, je hulp nodig hebt… Laat dit weten. Het is niet altijd gemakkelijk om iemand te vinden die je genoeg vertrouwt om te kunnen helpen met jouw baby. Durf dan zeker een zorgverlener zoals bijvoorbeeld je vroedvrouw, gynaecoloog of huisarts aan te spreken. Samen kunnen we zoeken naar een échte oplossing, die voor jullie wel werkt. Durf aan de alarmbel trekken en voor jezelf te kiezen als het niet gaat. Want jouw baby heeft jou nodig.

Onthou dat een ander niet altijd kan zien wanneer het niet goed gaat met jou. Onderstaande foto’s zijn genomen enkele dagen voor of na 3 juni 2023. Toen ging het niet goed met mij. Maar toch glimlachte ik op iedere foto. Dus geef zelf zeker aan wanneer het voor jou op is zodat anderen de kans krijgen om je te helpen.

Ik geef je alleszins al een warme en oprechte knuffel ♥

Bij deze wil ik ook nog even Axana bedanken om mij die avond ‘te redden’ en in mij te geloven. Mij niet te veroordelen maar mij gewoon te helpen waar kon op dat moment. Je hebt zo juist en goed gehandeld als vriendin én vroedvrouw. Dankjewel!

Liefs, mama