Wist je dat jouw baby een “oerbaby” is?

Duizend jaar oude instincten en reflexen

Jouw baby is een echte oerbaby. Ja, iedere baby is een oerbaby. De jouwe dus ook. Wist je dat?

Mieke, wat zegde gij nu weeral??

Exact zoals je het leest. Jouw kind is een oerbaby. Je baby wordt geboren met de reflexen en het instinct waarmee dezelfde baby duizenden jaren geleden geboren werd. Snapte? Een oerbaby dus.

Je baby wordt geboren en verwacht een aantal dingen van jou en zijn omgeving. Ze verwachten bijvoorbeeld dat ze terecht komen in een groep vrouwen: grootmoeders, tantes, zussen… Je leest het dus goed, ze verwachten niet enkel hun moeder en vader. Nee, ze VERWACHTEN een echte ‘village’. Waarbij de moeder gedragen en ondersteund wordt door verschillende generaties moeders. Waarbij ze de kneepjes van het moederschap leert van moeders die het al vóór hen deden. Zodat jouw kleine, schattige baby het kan overleven in een wereld vol “gevaren”.

Doordat jouw baby die village verwacht, verwacht jouw baby dus een wereld waarin hij/zij onmiddellijk getroost wordt wanneer die huilt. Want ja, de moeder wordt gedragen en ondersteund door haar village. Dus zij KAN responsief reageren aangezien ze voldoende draagkracht heeft. Want te lang huilen is gelijk aan gevaar voor jouw kleine baby! Want die tijger kan hem vinden en opeten. Dus die village zorgt voor voldoende draagkracht voor jou als moeder om op die huilende baby te reageren.

Goed geregeld toch door de natuur?

Jouw baby verwacht bijvoorbeeld ook dicht bij zijn moeder te kunnen slapen en voldoende frequent drinken te krijgen. Zo kunnen zijn hersentjes goed ontwikkelen. Of ze verwachten voortdurend gedragen te worden ipv ergens neergelegd te worden in het midden van de wei.

Laat het mij even wat staven met een interessant weetje: naarmate je baby ouder en groter wordt en dus automatisch meer begint te wegen, verbetert ook het zicht van jouw baby. Dat is dus geen toeval hé! Je baby wordt zwaarder, dus je hebt als mama meer hulp nodig bij het dragen van je baby. Dus tantes, grootmoeders… iedereen ging de baby gaan dragen. En je baby? Die had er vertrouwen in, want die kon de moeder verder in de gaten houden vanop een afstandje door zijn verbeterde zicht.

Hallooo, hoe fantastisch is dat?

Maar mijn baby wordt geboren anno 2023?

We leven natuurlijk niet meer in de tijd waarbij je elk moment kan aangevallen worden door een tijger. Dat weet ik ook wel, we leven in 2023. Maar jouw baby verwacht NIET geboren te worden in het jaar 2023. Waarbij er van die ‘village’ nog amper sprake is. Of veel erger nog. Waarbij de vader na 20 dagen en de moeder na 3 maanden al gaat werken en je kindje naar de opvang moet. Het gaat nog verder. Je baby verwacht niet geboren te worden in een tijd waarin hij/zij zichzelf in slaap moet huilen of ZeLFstaNDIG moet leren inslapen. Waarbij een baby dragen als ‘geiten wollen sok’ aanzien wordt. Waarbij er gezegd wordt: ‘Je hebt zelf voor je kind gekozen hé, doe het nu maar zelf!’

* zucht *

Laat het mij anders zeggen: je baby verwacht niet te worden geboren in een tijd waarin al zijn natuurlijke instincten en reflexen als een ‘verwend’ jong gezien worden.

Breekt je hart nu ook een beetje? Als ik heel eerlijk ben breekt mijn hart zelfs geen ‘beetje’ maar een beetje heel veel. Ik heb erg veel medelijden met onze baby’s. Hoe ver zijn we in godsnaam van onze natuur gaan staan? Hoe ver kunnen we van onze baby’s staan? Hoe ver kan onze village van onze baby’s staan? Hoe ver kan onze maatschappij van onze baby’s staan? Begrijpen wie het begrijpen kan.

Als we dan als ouder ons instinctief gevoel volgen. Want guess what, niet alleen je baby zijn instinct is nog zo primitief, ook dat van jou. Dus als we dan toch eens diep vanbinnen naar ons instinctief gevoel luisteren en doen wat we voelen dat goed is voor onze baby’s, voor onszelf, voor ons gezin… hoe vaak krijgen we dan een schuldgevoel aangepraat? Hoe vaak hoor jij dan wel niet ‘je bent je baby nu al aan het verwennen’ of ‘zo gaat die dat nooit kunnen hoor’.

Again, * zucht *

Metser van mijn eigen village

Als ik 1 ding geleerd heb, is dat het niet mogelijk is om ervan uit te gaan dat je village staat te springen om je te helpen. Want dat gebeurt niet. En als het dan al eens gebeurt, laten we het dan toe? Al zeker niet. Want hoe bang zijn we om veroordeeld te worden als we ons gevoel wel volgen? Dus, again, we laten het niet echt toe. Ik heb er mezelf heel erg op betrapt. Zo erg, dat ik mijn eigen mini village aan het verwoesten was.

Ik kreeg hulp aangeboden, maar ik liet het zelf niet toe. Nooit, want ik kon het beter. Ik ben de mama en ik zal het wel doen. Tot mijn therapeut het volgende zei: ‘Mieke, je village gaat er mee stoppen als je zo verder doet.’ Rake woorden. Inderdaad, ze gingen er mee stoppen. Want waarom zouden ze nog verder moeite doen om ons te helpen als ik het voortdurend afblok en een halt toeroep.

Dus ik ben lief geweest voor mezelf, mijn baby en mijn gezin. Ik ben beginnen rondkijken: wie gaat hoe met mijn baby om? Wie zegt wat als ik iets doe wat instinctief heel erg juist voelt voor mij? Wie doet de moeite om ons kind te leren interpreteren en te begrijpen?

Wie is mijn village waardig?

Stilletjesaan liet ik mensen toe tot mijn village en dat was echt een gouden move. Want niet alleen ik verdien die village, maar vooral mijn baby. Want mijn baby verwacht dit.

Dus allerliefste village, dankje. Jullie zijn meer dan goud waard, want jullie zijn exact wat mijn oerbaby nodig heeft. ♥

En jij? Laat jij je village toe? Laat het zeker weten in de comments!

Liefs, mama